پدرخوانده
"در قسمتهایی از این متن، فیلم اسپویل شده است"
سه گانه ی پدر خوانده از بهترین های تاریخ سینماست. به طور کلی شاید همه کس علاقه ی زیادی به دیدن فیلم های مافیایی نداشته باشد اما سبک پدر خوانده به گونه ی دیگریست. به نظر من اصالت فیلم بر مبنای ارزش خانواده و روابط نزدیک و عاطفی آنها نسبت به هم شکل گرفته است و در کنار این ارزش ضد ارزشی وجود دارد که همان بخش مافیایی فیلم است ولی تاثیر منفی بر ارزش ها نمی گذارد. بازی های روان و زیبای بازیگران این فیلم بسیار چشمگیر است به خصوص بازی روان براندو(دون کورلئونه) که بی شک از زیباترین بازی های تاریخ سینماست. در رفتار براندو هیچ اثری از بازی کردن یک بازیگر دیده نمی شود و با گذشت زمانی از فیلم، گویی در حال تماشای یک قسمت از زندگی واقعی یک فرد هستید. زبان بدن او در بیان احساساتش در شرایط مختلف واقعا بی نظیر است. البته در این فیلم شاهد قرار گیری چند ضد قهرمان (پاچینو، براندو و...) در جایگاه اصلی هستیم که خب در دید مخاطب عام، ممکن است شخصیت این دو ضد قهرمان به عنوان الگو برداشته شود اما در دیدکلی تر به هیچ وجه این جنبه مد نظر نیست و صرفا بازی شگفتی آور براندو و پاچینو بیننده را جذب می کند. همانگونه که می بینیم دون کورلئونه مخالف ورود فرزند عزیزش مایکل به درون تشکیلات است و همین امر نشانگر آن است که دون کرلئونه نمی خواهد دیگر مسیر خانواده خود اینگونه پیش برود. در کنار این رفتار اتفاقاتی مانند مرگ دختر مایکل و نشان دادن سرانجام غم انگیز برای همان ضد قهرمان ها، کاملا ناقض فرضیه خشونت پروری در این فیلم است. همه ی عوامل این فیلم در درخشش هرچه بیشتر آن دخیل بوده اند. همانگونه که کاپولا با زیرکی صحنه هایی بی نظیر خلق کرده است، براندو، پاچینو، دنیرو و ... نیز با هوش سرشارشان ظرافات خاصی به هر سکانس فیلم تزریق کرده اند و در کنار همه ی اینها داستان فیلم داستانی است که جای کار دارد و دست بازیگر را برای بداهه پردازی باز گذاشته است.
جایگاه پدر خوانده2 مانند جایگاه سری اول آن در میان مخاطبان بسیار جایگاه ویژه ای است و قطعا بازی زیبای رابرت دنیرو بر این امر تاثیرگذار بوده است اما متاسفانه قسمت سوم فیلم نتوانست موقعیتی مانند دو قسمت قبل در میان مردم داشته باشد. البته اگر به تنهایی به قسمت سوم نگاه کنیم نمی توانیم اظهار کنیم که این فیلم، فیلم ضعیفی است. ولی زمانی که این سه گانه را کنار هم بررسی می کنیم، خب طبیعتا اختلاف فاحشی بین این قسمت و دو قسمت قبلی وجود دارد.
تعداد زیادی از دیالوگهای این فیلم به دیالوگی ماندگار تبدیل شده است و هرکدام به تنهایی می تواند درس بزرگی برای مخاطب باشد که این امر نشان دهنده پختگی داستان و فیلم نامه این مجموعه است.
بدون شک جایگاه دوم و سوم لیست 250 فیلم برتر IMDB به حق نصیب پدرخوانده 1 و 2 شده است و این امر مهر تاییدی بر تمام تعریفهای گفته شده از این فیلم است.
از مهم ترین حواشی این فیلم می توان به مراسم اهدای اسکار به مارلون براندو اشاره کرد که ایشان در صحنه حضور پیدا نکردند و در اعتراض به رفتار نژاد پرستانه در صنعت فیلم سازی آن زمان، یک سرخپوست را به صحنه فرستادند و او اینطور عنوان کرد : "به نمایندگی از مارلون براندو امروز عصر اینجا هستم و او از من خواسته که بگویم به خاطر رفتار صنعت فیلم با سرخ پوستان و بومیان آمریکایی او نمی تواند این جایزه ی سخاوتمندانه را بپذیرد."
این مجموعه روی هم رفته 9 جایزه اسکار را نصیب خود کرده است که از آن میان 3 جایزه برای قسمت اول و 6 جایزه برای قسمت دوم می باشد.
اگر این فیلم را ندیده اید، پیشنهاد می کنیم هرچه سریعتر تماشای این سه گانه ی جذاب را در برنامه خود، قرار دهید.
